Biz Türk halkı olarak trajediyi seviyoruz. Tradeji, arabesk bizim içimize işlemiş. Bunu
televizyondaki dizilerimizden de anlayabiliriz, ya ağlıyorlar yada ağlıyorlar.
Başka bir şey yok. Yalandan yere Amerikan melankoli hayatına özenmemize gerek
yok. Böyle depresif hallere filan. Özenmeyin. Zaten bizim yaşadığımız milletin
eğlenceye, pozitifi vurgulamaya ihtiyacı
var. Ne çektik be hacı… Kimle konuşsam yaşadığı kötü şeyleri anlatıyor, sanki
hayat sadece bundan ibaretmiş gibi. İnsanın kendini acındırması psikolojik bir
hastalıktır. Bazıları bunu kendine görev edinmiş. Kendi acı hikayelerinden söz
edip bizimde psikolojilerimizi bozuyorlar insafsızlar. Dikkat çekmek asıl
amaçları bunu biliyoruz. Kendini acındırarak bir şey istemek (mesela ilgi gibi)
çocukların, bebeklerin yaptığı iştir. Ağlarlar, ilgi beklerler. Biz bu
dönemleri geçtik, önceden ağlamayana meme yoktu şimdi ağlayana Sedat yok. Sizde
kendini acındıran kişilerden kendinizi uzak tutun kardeşlerim. Bunlar sizin iyi
niyetinizi sömürmek isteyen zeka seviyesi 0-3 yaş olan acımasız insanlardır.
Sizi kendi çukuruna çekmekten başka bir boka yaramazlar. Geçmiş hikayelerde
yaşayan insanlarla da gelecek hayali kurmayın. Belki içlerinizden bazıları bu
yazıdan sonra benim için acımasız, duygusuz veya insafsız diyebilir. Fakat ben
biliyorum ki bu lafları bana diyen kişiler daha demin bahsettiğim kendini
acındıran kişilerdir. Bu sıfatları(acımasız, duygusuz, insafsız), ben
tuzaklarına düşmediğimden dolayı diğer insanlara karşı beni kötü gösterip,
onlarında peşimden gelmesini engellemek için diyorlar. Hayatımı yazsam roman
olur diyorlar ya, aynen öyle. Yaz roman olsun isteyen okusun, şimdi lütfen
hayatında yeterince boktanlık olan kişilerin hayatını daha da bok etme. Sie.
